Το έργο του Πέτρου του Λομβαρδού καθορίζει την εξέλιξη της θεολογίας ιδιαίτερα στη Δύση και μέσω της Δύσεως στους νεώτερους χρόνους και στην Ελλάδα. Ούτος χρησιμοποίησε το βασικό έργο του Ιωάννη του Δαμασκηνού «΄Εκδοσις ή ΄Εκθεσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως σε μετάφραση του Βουργουνδίου (Burgundius). Αλλ΄ο δυστυχής δεν έχει ανακαλυφθεί δια την σημασίαν του εισέτι, ενώ έχει υπερόχως και διαρκώς από τους δυτικολάτρεις φωτισθεί ο Θωμάς ο Ακινάτης , ο Άνσελμος ή ο Αβέλαρδος. Οποία λύπη η τοιαύτη. «Εις στύλος ανεγνωρίσθει ως απλός κάλαμος». Δια τούτο και ο Πρόδρομος Τσαουσάκης άδει. Βρε ζωή φαρμάκια στάζεις σε βαρέθηκα… μεταγενεστέρως.
Η λησμοσύνη αυτή, σαν ατέρμονη επανάληψη, οδηγεί στο να επιχειρούμε να καταταγούμε σε μια ομάδα και φυσικά να μην μάθουμε ποτέ τι ήξερε ο Πέτρος. Αλαζονεία της λήθης θα πείτε, πλην όμως και το δικαίωμα στη σαχλαμάρα οφείλει να το διατηρεί ο καθένας αμετάπτωτο… για τον διπλανό του. Υπάρχει βέβαια περίπτωση να μεταφερθούμε στις πτώσεις του Εμπειρίκου ή στο Μέγα Βέλασμα ή μπορεί και στο λαϊκό τραγούδι: «Το πιτσιρικάκι» ή ο «Μαθητής» του Πρόδρομου. Αναλόγως η πρώτη ή η δεύτερη περίπτωση μπορεί να είναι αντανάκλαση των συνηθειών μας. Θα πείτε καλό είναι αυτό ή κακό; Θα έλεγα ότι αυτή η λογική αποτελεί κατάλοιπο μιας συνήθειας να ανάγονται όλα τα θέματα σε θέματα ηθικής, ενώ τα περισσότερα είναι απλά θέματα επιλογής αισθητικής. Αλλά γενικά … όπως ο καθένας βολεύεται στη «λέσχη του κοινού νου».
Όταν παρόλα αυτά επιχειρείται μια φαινομενολογική αποδόμηση, εάν αύτη είναι ασύμμετρος, ουδόλως αναγνωρίζεται. Διότι οι εν Ελλάδι φιλόσοφοι δεν γνωρίζουν ακόμη την ασύμμετρη αποδόμηση και πώς λειτουργεί αύτη εμμένοντες εις την έννοια της ασύμμετρης απειλής .Ολίγοι προσθέτουν την έννοια της ασύμμετρης τροφής. Αλλά εδώ προσκρούουν εις τους διαιτολόγους, πιθανώς και στους όρους του μνημονίου, οι οποίοι δεν έχουν αναλύσει επαρκώς την έννοιαν της ασύμμετρης τροφής.
Κάτι τέτοιο έπαθε και ο δυστυχής Πέτρος ο Λομβαρδός επίσκοπος Παρισίων 1159-1164. Και όπως έλεγεν ο παλαιός μας πρόγονος Ασπάσιος ο Φιλόσοφος να διώκουμε την υπερβολήν ουχί όμως και τας αναγκαίας ηδονάς «επεί πάντες χαίρουσί πως και όψοις και οίνοις και αφροδισίοις» . Εν τέλει και ο Πρόδρομος μίαν κούπαν ευτυχίας αναζητεί αν και όπως τραγουδά ο ίδιος : Δυό μάγκες μου την στήσανε… ΄Εν τούτοις παρ’ ότι συντραγουδούν μετά του Προδρόμου, άλλοι την λένε Ελλάδα, Λέγκω, Ψωροκώσταινα, Γραικία, άλλοι Ελένη, Μαρία, Αντιγόνη, άλλες Νίκο, Οδυσσέα, ΄Ομηρο. Μόνο που τα ονόματα έχουν όρια, πράγμα που δεν συναντάται ενταύθα, τουτέστιν εις τους ΄Ελληνας. Ουσιωδώς η αλήθεια του τόπου.
΄Ηλθον βεβαίως άπαντες οι αλλοεθνείς επί της πύλης ταύτης της σιδηράς. Ημείς κεκμήκαμεν; Δεν θα τόλεγα. Γι’ αυτό και οι Γιάννης Παπαϊωάννου-Κώστας Μάνεσης, υποθέτω, έγραψαν το τραγούδι: Πέντε ΄Ελληνες στον ΄Αδη.
Πέντε ΄Ελληνες στον ΄Αδη: Ωραία εκτέλεση η των Δημητράτου- Παπαδοπούλου.
